De mijne is behoorlijk gehavend en dat bedoel ik dan in de werkelijke zin. Spreekwoordelijke is de mijne behoorlijk recht en strak.
Mijn eerste kennismaking met #artrose ook wel osteo artritis genoemd. Op dat moment was het even net alsof de grond onder je voeten wegzakt, er is niets aan te doen en het wordt langzaam steeds erger, maar als het op elkaar zit is de pijn weg, dat zei de reumatoloog die ik bezocht. Ik kreeg een soort corset dat ik een paar maanden heb gedragen. Langzaam maar zeker zakte de ergste pijn weg, wat bleef was een zeurende pijn. In de volgende jaren kwamen er nog verschillende acute en blijvende pijnen voorbij. Die mij geestelijk behoorlijk bezig hielden. Hiervan wordt je ontzettend moe en gefrustreerd.
Niemand hoeft pijn te lijden is een slogan die niet klopt, er was geen pijnstiller die ervoor kon zorgen dat ik niets voelde, behalve een middeltje voorgeschreven door een psychiater. Maar toen voelde ik ook echt niets meer, geen blijdschap, geen boosheid, geen verdriet maar de #pijn was niet weg. Voor mij was dat het keerpunt. Rug recht, wat niet meer kan omdat er een kronkel inzit, en accepteren dat het bij je hoort. Weer #zelfvertrouwen op je lichaam ook al weet je dat er steeds weer nieuwe plekken bij gaan komen. Het heeft een naam gekregen #polyartrose.
Ziek kraakbeen dat sneller afbrokkelt dan het kan herstellen een pijnlijke niet zichtbare aandoening die je leven behoorlijk op de kop kan zetten. Er zijn behandelingen die de symptomen bestrijden maar het is niet te genezen.
´´Zonder ruggengraat is je lichaam heel flexibel´´